“We zijn noch kinderen, noch volwassenen,” zeggen we, een tijdperk waarin we zowel onder de zorg van onze familie blijven als worstelen met toekomstige zorgen, waarin we proberen onze eigen weg te vinden: de jeugd. Een periode waarin we binnenkomen zonder het te beseffen en om de een of andere reden terughoudend zijn om te vertrekken…
Ik geloof dat deze fase ook zijn eigen kenmerken heeft, net als elke andere fase in ons leven; toenemende verantwoordelijkheden of het bewustzijn van verantwoordelijkheid… Dit concept speelt een onmisbare rol op elke leeftijd en in elk aspect van ons leven, maar we kunnen de betekenis ervan pas begrijpen als het juiste moment aanbreekt. Misschien begonnen we deze weg door ons eigen speelgoed op te ruimen of onze eigen kleding te kiezen. We gingen verder door onze taken op tijd in te leveren. Hoewel we later geconfronteerd werden met grotere verantwoordelijkheden, hebben we met deze stappen geleerd om verantwoordelijkheid te dragen en de gevolgen van onze acties te aanvaarden, en we leren nog steeds.
In de weg die we kiezen, moeten we altijd een nieuwe stap toevoegen; soms met plezier, soms gewoon omdat we het doel willen bereiken. Soms hebben we behoefte aan mierenstapjes om een kleine hobbel over te steken, soms hebben we sprongen nodig om een heuveltje te overwinnen dat in onze ogen als een berg lijkt, maar we kunnen niet altijd dezelfde motivatie vinden.
Waarom zijn mensen bang voor verantwoordelijkheid? Het vermijden van verantwoordelijkheid betekent niet op weg gaan, zelfs als er een kans is om het doel te bereiken en dichter bij succes te komen. Bang zijn voor verantwoordelijkheid betekent dat we beseffen dat we een doel hebben, maar dat we op zoek zijn naar de motivatie die ons kan helpen die hobbel te overwinnen die als een berg voor ons groeit; het is een teken dat we groeien…
Als ik nadenk over de verantwoordelijkheden waar ik bang voor ben en die ik ontloop, is mijn eerste antwoord de angst om te falen. Heeft het zin om aan de zijlijn te zitten en een paar kiezels te vermijden op de weg naar ons verlangen, uit angst om te vallen en bang te zijn dat anderen het zullen zien? Nu, als iemand die probeert zijn verantwoordelijkheden na te komen, zeg ik dat we niet bang moeten zijn om te struikelen! Op een dag zullen we terugkijken en beseffen dat we zijn gegroeid door de paden die we hebben bewandeld en de voldoening die we hebben ervaren door onze successen. Laten we niet vergeten; als de omstandigheden waarin we ons bevinden ons niet ongemakkelijk laten voelen, betekent dit dat we nog niet genoeg zijn gegroeid om uit onze schulp te breken.
Vertaald door Mehmet Demirözcan
