Cehaletin girdabında kıvrandığı bir dönemde, dikenli ve çıkmaz sokakların cadde kabul edildiği, insanların birer birer yoldan çıktığı o zamanda bile putlara ibadet etmeyen, boyun eğmeyen ve onlara karşı içinde büyük nefret duyan bir genç. Allah Resûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) ile ilk kez Akabe’de tanışmış ve 620 yılında Müslümanlıkla şereflenmiş bir yiğit: Ebû’l-Heysem et-Teyyihan.
Esad ibn Zürare, Müslüman olup Medine’ye döndüğünde ilk aradığı, samimi arkadaşı olan Ebû’l-Heysem olmuştu. Arkadaşında farklı bir hâl olduğunu sezmişti görür görmez. Ebû’l-Heysem’e İslam hakkında bilgi vermiş ve onu Müslüman olmaya davet etmişti. Ebû’l-Heysem orada şehadet getirmişti.
Müslümanlığının ardından Medine’de İslam’ı muhtaç gönüllere duyurmaya çalışmıştı. Bununla birlikte birinci ve ikinci Akabe biatlarında hazır bulunmuştu.
İkinci Akabe biatında arkadaşlarına bir konuşma yapmıştı:
“Ey kavmim! Bu, Allah’ın Resûlü’dür! Ben O’nun doğruluğuna şehadet ediyorum! Kendisi, bugün Allah’ın Hareminde kavim ve kabilesinin himayesi altında, emniyet içinde bulunmaktadır. İyi biliniz ki O’nu alıp yanınıza götürdüğünüz zaman bütün Araplar size muhalif olacaktır.
Kendisini Medine’ye davet ediniz. Eğer siz O’nu alıp götürdükten sonra bir gün yardımsız ve muhaliflerinin ellerine bırakacak olursanız muhakkak üzerinize bela çöker!”
Orada bulunan Medineli Müslümanlar şöyle mukabele etti:
“Biz, O’nu, asla yardımsız ve yalnız bırakmayacağız. Her zaman vefa ve sadakatle kendisinin yanında bulunacağız.”[1]
Resûlullah’a olan bağlılığı, onu hiç yalnız bırakmayışı, herkesin açıkça fark ettiği ve bildiği bir husustu. Çatısının altında hep Efendimizin adı geçiyordu. Ruh dünyalarında peygamber sevgisinin getirmiş olduğu baharın tatlı iklimini, nasıl bir huzur duyduklarını tahmin etmek dahi güçtür.
Kalblerine atılan o sevgi tohumu, Hazreti Ebû’l-Heysem’in nice meyveler vermesine vesile olmuştur. O meyvelerden istifade edilmesi ümidiyle…
Dipnotlar
[1] M. Âsım Köksal, İslâm Tarihi.
