Yazar: Zeynep Selma Güney
Bir bir kayıp giderken insanlık elimizden,
Kimse dönüp bakmıyor arkasına, görüyorken.
Çığ gibi büyümüş, dağ gibi yükselmiş, denizler gibi dalgalanmış zulmet.
İnsanlıktan çok uzak huzur-u vuslat, veya (İnsanlık çok uzak huzur-u vuslattan)
Yüreğime atılan ince bir çizik gibi,
Kanıyor ruhum her karşılaştığım hezimette.
Yangınlar yanıyor, çıra gibi yanıyor değerlerimiz,
İçi boşaltılmış nice kalıplardan ibaretiz artık.
Hakikatten sürgün edilmiş ömürlerimiz,
Cehalet adalarında, kibir dağlarında mağara insanlarını anımsatıyor efallerimiz.
Fakat şimdi biz, insanlıktan çok daha uzak bir yerdeyiz.
Şiddetli kış artık kemiklerimizi donduruyor.
Kainatın rahmet ile setr eylemek arzusu var kendini,
Aklım sebepler diyarında kaybolmuş ümidin özlemini çekerken,
ruhum gizlenmiş bir baharın arkasında büyüyecek kardelenler beklentisinde
Kardelenler gibi açacak mı yeniden çiçekler bu topraklarda,
Bilmiyorum.
Ötelerden gelen mesajlar var insanlığa,
Okuyacak insan kaldı mı bilmiyorum.
Düşer mi bir damla yağmur yeniden bu diyara, inanmak istiyorum.
Haykırmak isterdim, haddim olsaydı,
Hadi gelin beraber kardeş olalım,
Düştüğümüz yerden beraber doğrulalım.
Bir çağ ebedi kapanıyor,
Kainat için son çanlar çalıyor.
Bu şiir bitiyor dostlarım,
Son sahne oynanıyor
Ve perdeleri biz kapatıyoruz.
Gelin barış olalım,
Gelin yoldaş olalım,
Gelin güzel bir elveda bırakalım arkamızdan.
Bizler haşr olmadan,
Son kez ümitle açan fidanlar bırakalım.
Varsın kıyamet kopsun,
Bizim elimiz yine bir fidan dikmeye dursun.
